امنیت منابع طبیعی، از جدیدترین ابعاد امنیتی محسوب می¬شود که باب¬های تازه¬ای برای توجه به آنها گشوده شده است. از دیدگاه امنیتی کاهش منابع طبیعی از جمله آب به دلیل پیامدهای اکولوژیکی و تاثیر این پدیده در بقای ارگانیک جمعیت کشور بسیار قابل توجه است. در بسیاری از کشورها اداره منابع آب رقابت¬های شدیدی را در میان گروه¬های داخلی که هرکدام دارای منافع و علایق خاص خود هستند، بر انگیخته است و سلطه و نظارت بر منابع آبی فراملی هر از گاهی باعث ایجاد تنش¬هایی میان کشورها شده است. روشن است که محل استقرار منابع آبی روی زمین به سهولت با مرزهای بین¬المللی مطابقت ندارد و در اختیار گرفتن آبی که چند کشور در آن سهیم هستند، غالبا مورد بحث و اختلاف است
نمود تهدیدات آبی مرتبط با امنیت ملی کم نیستند و روز به روز نیز در حال افزایش می¬باشند این تهدیدها را می¬توان به دو دسته داخلی و خارجی تقسیم نمود. تهدیدات داخلی بیشتر اداری، اقتصادی و فرهنگی است، مثل سوء مدیریت منابع آبی، نبود برنامه و استراتژی واضح و علمی در استفاده منابع آبی و نبود فرهنگ استفادە از منابع آبی از سوی شهروندان. تهدیدات خارجی هم بیشتر در زمینه منابع آبی مشترک در آبراه¬های بین المللی رخ می¬نماید.
در نگاه به مسئله آب و پیامدهای آن مشخص شد که این پیامدها دامنه بسیار وسیعی داشته و در دو سطح پیامدهای امنیتی محلی و امنیت ملی قابل بررسی است. پیامدهای امنیتی در سطح محلی شامل تنش‌های قومی، محلی و نزاع، بحران‌های اجتماعی، بحران‌های اقتصادی، کاهش سکونتگاه‌ها و مشکلات زیست‌محیطی می‌شوند. پیامدهای امنیتی در سطح ملی شامل کاهش اعتماد به دولت مرکزی، تحمیل هزینه‌های اقتصادی، کاهش جذابیت توریستی، کاهش سرمایه‌گذاری بین‌المللی، القای تصویری مخدوش و فقیر از ایران در اذهان عمومی بین‌المللی، تهدید مشروعیت نظام به دلیل عدم توانایی در تأمین نیازهای ضروری مردم و مشکلات زیست‌محیطی می‌باشد.