حمل و نقل را می­توان شاهرگ اصلی صنعت گردشگری دانست، به گونه­ای که بین پیشرفت صنعت جهانگردی و حمل و نقل رابطه­ای تنگاتنگ و کاملاً مستقیم وجود دارد که نقصان یکی باعث افت دیگری نیز می­شود. سرمایه­گذاری در صنعت حمل و نقل هر کشور جزء زیرساخت­های توسعه آن کشور محسوب می­شود. که در واقع نخستین گامی است که برای بهبود صنعت جهانگردی و اوضاع حمل و نقل برداشته می­شود. در این میان حمل و نقل ریلی به دلیل انرژی کمتر، آلودگی کمتر، ایمنی بیشتر، ظرفیت بالای حمل مسافر از مزایای بیشتری نسبت به سایر ناوگان برخوردار است. بنابراین هدف این مطالعه بررسی تأثیر زیرساخت­های راه­آهن بر صنعت گردشگری در دو گروه از کشورهای عضو OECD و کشورهای منطقه منا طی دوره 2015-2000 با استفاده از رهیافت گشتاورهای تعمیم­یافته (GMM) است. این پژوهش از نوع توصیفی تحلیلی بوده و داده­های مورد نیاز آن به روش اسنادی جمع­آوری شده است. طبق نتایج بدست آمده، درجه باز بودن تجاری، توسعه شاخص بهداشت، تعداد خطوط راه­آهن، تعداد مسافرهای حمل­شده تأثیر مثبت در هر دو گروه از کشورها و نرخ ارز واقعی تأثیر منفی در کشورهای عضو OECD و تأثیر مثبت در کشورهای منطقه منا بر صنعت گردشگری دارند و همچنین مقایسه ضرایب در هر دو گروه از کشورها بیانگر این است که میزان تأثیرگذاری زیرساخت­های راه­آهن بر صنعت گردشگری در کشورهای عضو [1]OECD بیشتر از کشورهای منطقه منا می­باشد.