فضاهای آموزشی الگویی از عملکردها است و دربرگیرنده معانی و مفاهیم روانشناسانه متعددی است. شناخت و درک چگونگی این روابط میتوانددر طراحی با کیفیت فضاهای آموزشی تاثیرگذار باشد. چگونگی طراحی معماری فضاهای آموزشی میتواند زمینه ساز مناسبات انسانی بین اعضای جامعه گردد و نیز موجبات جذب کاربران را به این فضا فراهم آورد. متاسفانه رشد سریع دانشگاه ها و توسعه کالبدی آنها بدون توجه به ابعاد دیگر، سبب بروز مشکلات مختلف مانند عدم حضور پذیری دانشجویان و تنزل کیفیت محیط گردیده است .[1]این پژوهش با هدف بررسی ابعاد کیفیت محیطی فضاهای آموزشی دانشگاهی، که سبب جذب دانشجویان به فضای دانشکده میشود انجام شده است. در این راستا به برسی معیارهایی که دانشجویان را ترغیب به حضور و ارتباط با یکدیگر کرده و موجب ایجاد تعاملات اجتماعی میان آنها میشود پرداخته شده است.روش پژوهش در تحقیق حاضر توصیفی- تحلیلی میباشد .جهت اندازه گیری متغییرهای تحقیق از ابزار پرسشنامه استفاده شده و اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار spss مورد تحلیل قرار گرفته است. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که مولفه های مربوط به کالبدمحیطی و شاخصه های روانشناسانه در ارتقاء حضورپذیری و به تبع تعاملات اجتماعی فضای آموزشی بیشترین نقش را ایفا مینمایند.