تنوع فعالیت های آموزشی و گوناگونی استفاده کنندگان آنها، موجب ایجاد طیفی گسترده از نیازها و خواسته های استفاده کنندگان از فضاهای آموزشی شده است. پاسخ گویی به این گوناگونی کالبدی در عمل بسیار پر هزینه و گاهی اوقات غیر ممکن میباشد. انعطاف پذیری در معماری به عنوان راهکاری در راستای حل مشکلات مذکور پیشنهاد شده است. میتوان گفت انعطاف پذیری رویکردی است که طراح به جهت پاسخگویی به نیازهای متغییر مخاطب خود به ارائه طرحی منعطف می پردازد که در نتیجه رضایت عمومی از فضای آموزشی را بالا می برد و پویایی را در فضای آموزشی ایجاد می نماید. این پژوهش با هدف بررسی و تجزیه و تحلیل عوامل موثر در انعطاف پذیری کالبدی فضاهای آموزشی شکل گرفته و به دنبال استخراج راهکارهای ارتقای مولفه مذکور در جهت افزایش پویایی محیط آموزشی است. این پژوهش توصیفی - تحلیلی بوده و روش جمع آوری اطلاعات در آن بصورت کتابخانه ای و میدانی (پرسشنامه) بوده است. از نتایج این تحقیق چنین استنتاج میشود که مولفه های تطبیق پذیری و تغییر پذیری محیطی بیشترین تاثیر را در ارتقای انعطاف پذیری کالبدی دارا بوده اند.