با توجه به روند روبه رشد افزایش جمعیت (که از سال ۱۹۶۰ تا سال ۲۰۰۰ میلادی دو برابر شده است)، به نظر می رسد با روش های اصلاحی مرسوم دیگر نمی توان پاسخگوی نیازهای غذای جمعیت جهان در سال ۲۰۵۰ میلادی بود. همچنان که در حال حاضر در دنیا ۸۰۰ میلیون گرسنه وجود دارد و باید برای این اوضاع فکر اساسی کرد. با توجه به نتایج مطلوب دهه گذشته که از روش های بیوتکنولوژی استفاده شده است، به نظر می رسد از دیدگاه موافقان بهترین راه برای تامین غذای بشر در آینده بیوتکنولوژی باشد. این تحقیق با استفاده از روش تحلیلی-توصیفی و با بهره گیری از منابع کتابخانه ای و بررسی متون و اسناد ملی و فراملی به لزوم بکارگیری کاربرد‌ فناوری نانو در کشاورزی در راستای تحقق امنیت غذایی و حق بر غذای کافی شهروندان می پردازد. یافته ها و نتایج تحقیق نشان می دهد فناوری نانو به عنوان علم کار کردن با کوچکترین ذرات ممکن، سبب افزایش امیدها جهت غلبه نمودن بر معضلات پیش‌روی بخش کشاورزی نظیر افزایش تولید و بهره‌وری محصولات کشاورزی از طریق اصلاح ارقام، مدیریت گیاهان زراعی و حفاظت از آن‌ها در مقابل آفات و بیماری‌ها، در آینده‌ گردیده است.