در طول 100 سال گذشته، کره زمین به طور غیر طبیعی گرمتر شده که این موضوع دانشمندان را نگران کرده است. آب و هوا به عنوان دو عامل اصلی اقلیمی که دارای تغییرات و نوسانات نسبتاً زیادی هستند، در شکل گیری مناطق خشک و بیابانی نقش بسزائی را ایفاء می کند. از آنجایی که مناطق خشک و نیمه¬خشک بخش عمده ای از مساحت کشور را به خود اختصاص داده اند، لذا شناخت پتانسیل های موجود در این مناطق و کشف منابع جهت ارائه راهکارهای مدیریتی برای بهره مندی از پتانسیل های موجود و جلوگیری از روند بیابان زایی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. امروزه بیابان زایی و تغییر اقلیم جزو چالش های موجود بوده که محیط زیست، سلامتی انسان ها و رشد اقتصادی را تهدید می کند. بيابان زایي فرايندي است كه تحت تأثير تغييرات اقليمي يا فعاليت¬هاي انساني قرار دارد که منجر به وسعت بيابان زایي مي گردد. علاوه بر آن در مناطقی که این دو عامل به صورت جدی تهدید کننده اراضی باشد به مراتب اثرات مخرب آن ها تشدید شده و سبب تسریع در بیابانی شدن خواهند شد. بنابراین بایستی راه حل ارتباط آن¬ها را با هم بررسی کرد. بنابراين شناخت ‌عوامل مؤثر ‌و شناسايي دامنه تأثير آن ها و‌ بررسي رفتار بيابان ‌مي¬تواند در پيش‌بيني روند آتي ‌و جلوگيري از گسترش‌ بيابان زايي مفيد واقع شود. فلذا هدف از اين پژوهش ‌بررسي ‌عوامل ‌محيطي ‌و ‌انساني ‌در ‌ايجاد ‌بيابان ‌است.‌ تحقیق حاضر با استفاده از تحقیقات گسترده کتابخانه ای و مطالعات اسنادی، به بررسی بیابان زایی و تغییر اقلیم، ارتباطات، هم افزایی و چالش های آنها پرداخته است. نتایج ‌اين‌ پژوهش نشان داد که ‌عوامل ‌انساني ‌نقش‌ اساسي ‌و ‌کليدي‌ در ‌ايجاد ‌بيابان زايي ‌دارد. زیرا ‌علاوه‌ بر ‌تأثير ‌مستقيم ‌خود، ‌موجب ‌تحريک‌ عوامل‌ محيطي‌ بالقوه ‌شده ‌و ‌بيابان زايي ‌را ‌تسريع ‌مي کند. مبارزه با این پدیده مستلزم ارتباط متقابل و مشارکت بین کاربران زمین و سازمان های طرفدار محیط زیست است تا کارکردهای بیابان زدایی در مقیاس وسیع را پدید می آورد.