مرتع یک اکوسیستم طبیعی است که دربرگیرنده منابع عظیمی از ذخایر ژنتیکی و تنوعی از گونه‌های گیاهی است که همواره این گوناگونی زیستی، متضمن پایداری مرتع در مقابل عوامل متغیر محیطی و زیستی است. یکی از فشارهای مخرب فیزیکی بر عرصه مرتع که باعث کاهش تنوع و از بین رفتن عناصر گیاهی حساس می‌گردد، چرای مفرط دام می‌باشد (سلامی و همکاران، ۱۳۸۶). مراتع نيمي از اراضي جهان را به خود اختصاص داده‌اند و چرا توسط دام‌های اهلي از مهم‌ترین و فراگيرترين روش‌های استفاده از اين اراضي در سراسر جهان محسوب می‌شود (دیاز و همکاران، ۲۰۰۷ و هاوستند، ۲۰۰۸). مراتع ایران در دهه‌های اخیر تحت چرای بیش‌ازحد بوده و ازاین‌جهت مراتع را دچار مشکل بزرگی کرده است که تخریب مرتع یکی از این مشکلات می‌باشد (مصداقی، ۱۳۸۲). هر یک از شیوه‌های مختلف بهره‌برداری و مدیریتی اثرات متفاوتی بر عملکرد اکوسیستم مرتعی می‌گذارند و تغییر در اکوسیستم مرتعی درنتیجه چرای دام اجتناب‌ناپذیر است. اثرات مستقیم و غیرمستقیم چرای دام بر تولید، تنوع و ثبات پوشش گیاهی در مراتع مختلفی بررسی‌شده است (هیکمن و هارتنت ، ۲۰۰۲).
دام و مرتع در طبیعت همواره درکنش متقابل هستند و چرا به‌وسیله حیوانات اهلی و وحشی یکی از عوامل مؤثر در تغییرات پوشش گیاهی در اکوسیستم‌های مرتعی شناخته‌شده است (ارزانی، ۱۳۹۴). چرای دام از راه‌های مختلف بر پوشش گیاهی تأثیر می‌گذارد كه از آن جمله می‌توان به کاهش تاج پوشش گیاهی، تراکم گیاهان، جابجایی مواد غذایی و توزیع مجدد آن‌ها از طریق فضولات و فشارهای مكانیكی بر خاك و مواد گیاهی در اثر لگدكوبی اشاره کرد. بااین‌وجود چرا در اغلب اكوسیستمهای طبیعی به‌عنوان بخشی از سیستم، با عنوان نیاز به علوفه حیوانات چرا کننده مطرح است. جلوگیری از چرا در چنین اکوسیستم‌هایی اغلب منجر به توسعه نوعی پوشش گیاهی می‌شود كه با پوشش گیاهی كه در فقدان چرا توسعه می‌یابد، بسیار متفاوت خواهد بود و می‌تواند مضر (قدرت گیاه را كاهش دهد یا آن را از بین برد)، مفید (سرعت رشد یا جثه گیاهان را افزایش دهد) و یا هیچ‌گونه اثر مفید و مضری نداشته باشد (مقدم، ۱۳۸۴).