سلولز فراوانترین ماده آلی تجدیدپذیر در جهان است که از اجزای اصلی ساختاری گیاهان را تشکیل داده و به صورت طبیعی و در مقادیر بسیار زیادی موجود بوده و سالانه تولید می گردد (کلم و همکاران 2001). اولین معرفی سلولز توسط پاین در سال 1838 گزارش گردید که مبتنی بر فرمول تجربی (C6H10O5) بوده است (پاین 1842، کراسیگ 1993). گروه های هیدروکسیلی سلولز به صورت کامل و جزئی با مواد شیمیایی مختلف می تواند واکنش داده و مشتقات سلولزی واجد ویژگی های متنوع و مفیدی را تولید کند. از میان این مشتقات متنوع سلولزی، پلیمرهای قابل حل در آب در موارد بسیاری قابل توجه و مفید می باشند. . با وجود فراروانی بسیار زیاد سلولز و پتانسیل کاربردهای متنوع آن، سلولز در بسیاری از حلال¬های تجاری قابل حل نیست، بدین منظور نیاز است که با روش¬های مشتق سازی، ساختار سلولز تغییر نموده و یا اصلاح شود. به طوریکه گروه¬های عاملی مناسب، به طور جزئی یا حتی کامل جایگزین گروه¬های هیدروکسیل موجود در ساختار سلولز گردد، که نتیجه آن بهبود حلالیت سلولز در حلال¬های متداول است. این فرآیندها منجر به تولید مشتقات سلولزی می گردد که گستره کاربردی وسیع تری فرآهم می سازند (آپاو 2004). خمیرهای دارای 98-90 درصد آلفا-سلولز ماده اولیه مهمی در تولید مشتقات سلولزی محسوب می¬شوند. چوب و ضایعات آن منبع مهم تهیه آلفا-سلولز است. به طور¬کلی خمیرهایی که دارای آلفا-سلولز زیاد و مقدار همی¬سلولز( پنتوزان )، لیگنین، مواد معدنی و مواد استخراجی کم و در عین حال دارای شفافیت زیاد می باشد و توزیع وزن مولکولی( طول زنجیره سلولزی ) یکنواختی دارند خمیرهای آلفا-سلولز یا خمیر حل شونده مناسب نامیده می شوند ( شوستروم، ا. 1371). درجه پلیمریزاسیون این خمیرها کمتر از 150 نیست و در محلول هیدروکسید سدیم 5/17 درصد حل نمی شوند ( کوکیوریک، 1989). از آنجا که سلولز در حلال های معمولی حل نمی شود، از آلفا-سلولز برای تولید مشتقات سلولزی که مزیت آنها نسبت به سلولز، قابلیت انحلال آنها در حلال‌های رایج تجاری است، استفاده می شود.