افزایش غلظت دی اکسیدکربن در جو زمین به عنوان اصلی ترین عامل تغییرات اقلیمی است که تغییر در اکوسیستم ها و در نتیجه کاهش تنوع زیستی از عواقب و خسارت ناشی از آن می باشد. بنابراین جلوگیري از ورود و کاهش پیش از سطح آستانه تحمل آلایندگی دي اکسید کربن اتمسفري، امري ضروري به نظر می¬رسد. بررسی چگونگی تغییرات کربن آلی و کربن معدنی درکاربری-های متفاوت در راستای این هدف ضروری است. نوع کاربری اراضی تأثیر جدی روی خصوصیات فیزیکی و شیمایی به ویژه کربن آلی و کربن معدنی می¬گذارد. این پژوهش با هدف بررسی برخی از خصوصیات شیمایی و فیزیکی خاک در کاربری های مختلف در شهرستان ایذه صورت گرفته است. برای این منظور 3 نوع کاربری شامل اراضی زراعی، جنگل و مرتع مشخص گردید. نمونه های خاک از عمق 10-0 سانتی متری برداشته و پس از تجزیه های شیمیایی و فیزیکی در کاربری های متفاوت، مقایسه شدند. نتایج نشان داد که میزان کربن آلی، کربن معدنی، نیتروژن کل، سیلت، رس، شن، وزن مخصوص ظاهری و پایداری خاکدانه ها دارای تفاوت معنی داری در سطح (05/0 ≥ P) بین کاربری هاست. میزان کربن آلی در اراضی جنگل،کشاورزی و مرتع به ترتیب 035/2، 610/1، 740/1 می باشد. همچنین میزان کربن معدنی در اراضی جنگل، کشاورزی و مرتع به ترتیب 947/4، 195/5، 101/5 می باشد. این درحالی است که نوع کاربری تأثیر معنا دار و مشخصی بر شوری و واکنش خاک نداشت. همچنین کربن آلی بیشترین همبستگی مثبت را با نیتروژن کل و پایداری خاکدانه ها و بیشترین همبستگی منفی را با وزن مخصوص ظاهری داردو از سوی دیگر کربن معدنی بیشترین همبستگی مثبت را با شن و بیشترین همبستگی منفی را با پایداری خاکدانه ها دارد.