یک شبکه حسگر متشکل از تعداد زیادی گره های حسگر است که در یک محیط به طور گسترده پخش شده و به جمع آوریاطلاعات از محیط می پردازند. لزوماً مکان قرار گرفتن گره های حسگر، از قبل تعیین شده و مشخص نیست. چنین خصوصیتی اینامکان را فراهم میآورد که بتوانیم آنها را در مکانهای خطرناک و یا غیرقابل دسترس رها کنیم. از طرف دیگر این بدان معنی استکه پروتکل ها و الگوریتم های شبکه های حسگری باید دارای توانایی های خودساماندهی باشند. دیگر خصوصیت های منحصر به فردشبکه های حسگر، توانایی همکاری و هماهنگی بین گره های حسگر است. هر گره حسگر روی برد خود دارای یک پردازشگر است وبه جای فرستادن تمامی اطلاعات خام به مرکز یا به گرهای که مسئول پردازش و نتیجه گیری اطلاعات است، ابتدا خود یک سریپردازش های اولیه و ساده را روی اطلاعاتی که به دست آورده است، انجام می دهد و سپس داده های نیمه پردازش شده را ارسالمی کند. با اینکه هر حسگر به تنهایی توانایی ناچیزی دارد، ترکیب صدها حسگر کوچک امکانات جدیدی را عرضه می کند. در واقعقدرت شبکه های بی سیم حسگر در توانایی به کارگیری تعداد زیادی گره کوچک است که خود قادرند سرهم و سازماندهی شوند ودر موارد متعددی چون مسیریابی همزمان، نظارت بر شرایط محیطی، نظارت بر سلامت ساختارها یا تجهیزات یک سیستم به کارگرفته شوند.در این مطالعه به بررسی روی تکنیک های مسیر یابی در شبکه های حسگر بی سیم و بررسی مزایا و عملکرد تکنیکهای مسیر یابی با موازنه بین انرژی و صرفه جویی های سربار ارتباطی پرداخته خواهد شد.