انواع سیستم های حمل و نقل همگانی در کنار یکدیگر، باید شرایطی از قبیل ایمنی و راحتی برای جابجایی مسافران فراهم نمایند ولی فقدان سیستم حمل و نقل در بخشی از مسیرها باعث افزایش انتظار و ازدحام مسافران در بخش هایی که سیستم های حمل و نقلی مجاور این مکان های فاقد یک سیستم حمل و نقلی مناسب هستند میشود و در نتیجه عملکرد آن سیستم نیز کاهش می یابد.با اینکه ماهیت حمل و نقل همگانی اجازه برنامه ریزی دقیق و مشخصی را به نمی دهد اما با ارایه مدلی ریاضی در بهینه سازی زمان سفر مسافران و کاهش کل زمان سفر آنها کمک شایانی شده است تا بتوان از حداقل امکانات و با داشتن زمانبندی دقیق به نحو حداکثری استفاده شود.مدل ریاضی مورد نظر براساس ۴ سناریو از ترکیب ۳ شاخصه : زمان انتظار زمان توقف در ایستکاه و تردد در مسیرهای با طول خط کوتاه(بازگشت سریع) ساخته شده است. برای قابل اعتماد بودن این مدل نیز از جامعه آماری بزرگی که متعلق به شهر تهران (خط ویژه اتوبوس سریع السیر میدان راه آهن-میدان تجریش)است استفاده شده