پلها از جمله مهمترین و پرکاربردترین سازههای رودخانهای هستند و به عنوان کلید راههای ارتباطی از اهمیت زیادی برخوردارند. هر ساله با وقوع سیلاب در هر رودخانه تعداد زیادی از این پلها، تخریب میگردند. یکی از مهمترین عوامل اینتخریبها، آبشستگی اطراف تکیهگاهها است که در بستر رودخانه قرار دارند. وجود تکیهگاهها در عرض رودخانه باعث کاهش عرض عبوری جریان، افزایش دبی واحد عرض و تنش برشی جریان در مقطع تنگشدگی میشود. در این تحقیق تأثیر استفاده از زبری در کاهش میزان آبشستگی موضعی در اطراف تکیهگاه پل به صورت آزمایشگاهی موردبررسی قرار گرفته است. هدف از انجام این تحقیق بررسی ناهموار نمودن سطح تکیهگاه و ایجاد زبری در آن و همچنین بررسیتأثیر ابعاد زبریها برکاهش میزان آبشستگی موضعی در تکیهگاه میباشد. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر این است که تکیهگاهبا وجود زبری، نسبت به تکیهگاه ساده و بدون زبری تا حدود 22 درصد کاهش عمق آبشستگی موضعی را نشان میدهد. با توجه به نتایج آزمایشها مشاهده میشود که با افزایش عرض و ضخامت زبریها میزان عمق آبشستگی کاهش مییابد.