تدوین ضوابط فنی و وضع مقررات لازم در زمینه های مختلف ساخت و ساز برای فضاهای بهداشتی و درمانی به همراه آموزش ونظارت جدی بر طراحی و اجرای این دسته از ساختمانها، هدفی است که باید با جدیت توسط سازمانهای دست اندرکار دنبال شودو به عنوان یک راهبرد در برنامه های توسعه به آن نگریسته شود. برای رسیدن به این هدف، باید مکانیزمهای پویایی برای ارتباط منطقی بین تدوین کنندگان ضوابط و مقررات مجریان ساخت و ساز و دستگاههای نظارتی ایجاد شود.قانونمند شدن نظام و فرایند ساخت و ساز در بخش بهداشتی و درمانی زمینه افزایش سطح تخصصها را فراهم کرده و موجب میشود که ساختمانهای احداثی در آینده از کیفیت بهتری برخوردار باشند. همچنین تدوین این ضوابط از این دیدگاه نیزاهمیت بسزا دارد که رعایت آنها در حفظ جان و مال انسانها تأثیر مستقیم داشته و می تواند به حفظ سرمایه های ملی بیانجامد . ضوابط ومقررات ساختمانی در بخش بهداشتی و درمانی باید جامعیت داشته و تمامی ابعاد کیفی و عملکردی را با توجه به نیازهای تخصصی و شرایط کشور پوشش دهد، متأسفانه در این بخش نبود ضوابط و مقررات فنی خلأیی است که لزوم یک همکاری ملی برای گسترش دامنه و به روز کردن آنها طلب می کند. در این مقاله سعی شده است بر اساس مطالعات میدانی و کتابخانه ای، با بیان اهمیت تدوین ضوابط و مقررات ساختمانی در بخش بهداشتی و درمانی، نقاط ضعف موجود را نشان داده و پیشنهادهایی برای گسترش دامنه آنها از یک سو و کنترل بهتر ارائه نماید.