در دهه های پایانی قرن بیست و یکم پایداری به عنوان یکی از مباحث مطرح در کلیه عرصه ها خصوصاً در عرصه فضاهای شهری مطرح بوده است. فضاهای شهری در دهه های اخیر تحت تأثیر روندهای برنامه ریزی و سیاست ها دچار تحولات گسترده ای شده است که شواهد به دونه ای است که نشان از حرکت به سوی ناپایداری و به ویژه ناپایداری اجتماعی دارد. ارزیابی فضایی پایداری اجتماعی به عنوان یکی از ابعاد پایداری شهری موضوع مهمی در برنامه ریزی شهری خصوصاً برنامه ریزی بافت های مسأله دار شهری در جهت سنجش سرمایه اجتماعی موجود در این بافت ها و نحوه مداخله و تحقق برنامه ها و استفاده از فرآیندمشارکت در احیا آنها می باشد. پژوهش حاضر قصد دارد با ارزیابی و سنجش پایداری اجتماعی محلات بافت فرسوده شهر گرگان با استفاده از شاخص هایی همچون خدمات شهری،کیفیت مکان، مستکن و ستکونت، ویژدتی هتای جمعیتت، مشارکت، امنیت،اشتغال و درآمد به ارزیابی سطح پایداری اجتماعی در محلات بافت فرسوده شهر دردان به منظور کمک به اولویت بندی حوزههای مداخله و انتخاب روش مداخله بهینه، بپردازد. روش تحقیق حاضر از نوع پیمایشی و تحلیلتی بتوده و در زمینه جمع آوری اطلاعات از روش کتابخانه ای، تهیه پرسشنامه و برداشت های میدانی استفاده خواهد شد. همچنین به منظور ارزیابی و اولویتبندی میزان پایداری اجتماعی حوزه های مورد مطالعه از سامانه اطلاعات مکانی (GIS) و فرآیند تحلیل سلسله مراتبی AHP استفاده شده است.