شریانهای حیاتی به عنوان یکی از مهمترین مشخصههای تشخیص میزان پیشرفت در جوامع مدرن همیشه مورد توجه بودهاندهمچنین میتوان از آنها به عنوان یکی از پارامترهای مهم میزان آسیب پذیری شهرها با توجه به وابستگی مسایل مهمی از قبیلادامه زندگی مردم منطقه آسیب دیده، روند بازسازی و نوسازی شهرها پس از وقوع رخداد زمینلرزه نام برد. در این مقاله سعی شده است به بررسی عملکرد لرزهای شریانهای حیاتی و تاثیر اندرکنش شریانهای حیاتی به عنوان پدیدهای نو در برآورد میزان قابلیت اعتماد سامانهها و عملکرد لرزهای هرکدام از سامانههای آبرسانی و برقرسانی در سه زمین لرزه مهم لوماپریتا 1 درسال1191 با بزرگای Mw=6.9 ، نورثریج 2 در سال 1111 با بزرگای Mw=6.7 ، کوبه 3 در سال 1111 با بزرگای (Mw=6.9) پرداخته شود. علیرغم اینکه هرکدام از این سه زمینلرزه دارای بزرگای متوسطی هستند اما با توجه به اینکه در نزدیکی مراکز شهری پرجمعیت که دارای تاسیسات زیربنایی زیادی شامل سامانههای آبرسانی و فاضلاب، خطوط لوله گازرسانی، مخابرات وبرقرسانی به وقوع پیوستهاند از نقطه نظر میزان آسیب وارده جز زلزلههای با اهمیت در جهان به شمار میروند که تجریبات ناشی از نحوه برخورد و مدیریت شرایط اضطرار در آن زمان میتواند به مقدار زیادی در نحوه مدیریت نیرو، زمان و پیش بینیهای لازم درزمینلرزههای آتی کارآمد باشد