محورهای باریکی که در حاشیه محورهای سواره در خیابان های شهری به عنوان پیاده رو وجود دارد، گویی پس مانده هایی از فضای اصلی سواره است که فقط برای تردد های شهروند پیاده باقی مانده است . برخی از فضاهای شهری علیرغم وجود پتانسیل های فراوانبرای حضور شهروندان به دلیل مسایلی نظیر فضاهای بی دفاع به مکان هایی نا امن با آشفتگی فضایی و آلودگی محیطی تبدیل شده اند. این امر باعث کمرنگ شدن و شاید خاموش شدن تعاملات اجتماعی شده است. ویژگی های پیاده مدارانه تاثیر بسیاری در شکل گیری کمی و کیفی انواع تعاملات اجتماعی و ارتقای کیفیت زندگی شهروندی دارد .تعاملات اجتماعی باعث می شود که شهروندان نسبت به محل زندگی خود تعلق خاطر و دلبستگی یابند . ضرورت شناخت مولفه های تاثیرگذار بر کیفیت این فضاها به منظور پاسخگویی به نیاز های شهروندان در راستای ارتقای حضور و سطح تعاملات اجتماعی ایشان، بیش از پیش مهم جلوه می نماید . این پژوهش به ارائه راهکارهایی جهت تبدیل فضا به مکان برای عرصه نمایاندن و رویت پذیر شدنذهنیت اجتماعی با استفاده از ایجاد مسیرهای امن پیاده مدار پرداخته است تا در ضمن حفظ برقراری تعادل در محیط زیست شهری و ایجاد پایداری اجتماعی، نهایتا افزایش کیفیت زندگی شهری را به دنبال داشته باشد کمک کند . روش این نوشتار تحلیلی-اسنادی و با استناد به مطالعات کتابخانه ای است و با بررسی نمونه هایی از فضاهای پیاده محور در داخل وخارج کشور با هدف بررسی و شناخت بیشتر خاستگاه زمانی و مکانی ، زایش و پویش محورهای پیاده به عنوان بستر کالبدی حیات مدنی و تعاملات اجتماعی شهرها در راستای التزام بخشی و ساماندهی مراکز کهن شهری به رشته تحریر در امده است. نتایج حاصل از این پژوهش نشانگر این مدعاست که مولفه های سرزندگی، خوانایی، ایمنی، امنیت و نفوذپذیری که از مولفه های اصلی کیفیت فضاهای شهری محسوب می شوند، ارتباط معنی داری با سطح تعاملات اجتماعی و میزان حضور شهروندان در فضاهای شهری پیاده محور دارند