با توجه به اینکه موضوع اصلی و حیاتی در طراحی شهری، طراحی فضا با در نظر گرفتن منظرهای کالبدی انسانی است، سازمان –فضایی شهرهای سنتی ایران نیز در روند پیدایش خود از این امر مستثنی نبوده، لذا حیات شهر و فضاهای آن، تداومی مبتنی برزیبایی، خوانایی و هویت عملکردی داشته است؛ اما امروزه این انسجام و هماهنگی کالبدی انسانی به دلیل رشد سریع شهرنشینی – و عدم هماهنگی طراحی شهری با تکنولوژی، از بین رفته و در این بین بافت تاریخی که محصول رشد تدریجی و ارگانیک شهر در ادوار تاریخی بوده، بیش از سایر بخش های دیگر، دچار این آشفتگی و سردرگمی شده است. در این پژوش بافت تایخی شهر اردبیلبه عنوان نمونه موردی انتخاب شده و برای این کار از سوابق تاریخی و مطالعات میدانی و اسنادی منطقه استفاده گردیده و سعی شده با توجه به رویکرد ساختاری، فضا را تکمیل نموده و با ترکیب اجزا و عناصر شهری متناسب با هم به مجموعه شهر هویت بخشیده شود و با ایجاد پیوند بین گذشته و حال ، کیفیت زندگی در بافت تاریخی را ارتقا یابد.