دسترسی عادلانه به زمین و استفاده بهینه از آن یکی از مولفه های اساسی توسعه پایدار محسوب می شود. نوع و نحوه توزیع کاربری ها در دسترسی عادلانه به زمین بسیار تعیین کننده است و برنامه ریزی کاربری زمین هسته اصلی و عملی توسعه پایدار شهری بهشمار می رود، این در حالی است که توسعه پایدار شهری اولویت اول در قوانین برنامه ریزی شهری است و رعایت اصول آن درسطحشهرها الزامی است. شناخت و ارزیابی هر یک از کاربری های شهری به منظور دستیابی به معیار ها و اصول توسعه پایدار شهری ازمهمترین اقدامات است که بایستی مورد توجه قرار گیرد. این پژوهش سعی دارد نمود های عینی برنامه ریزی کاربری اراضی شهریدر توسعه پایدار شهر شاهین دژ را به روش توصیفی- تحلیلی مورد بررسی قرار داده و نحوه انطباق یا عدم انطباق کاربری ها به لحاظ کمی با استانداردهای مورد استفاده در ایران مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد. ارزیابی کمی کاربری ها با توجه به سرانه ها و معیارها نشان دهنده آن است که بسیاری از کاربری های موجود به لحاظ کمی با استانداردها و ظوابط علمی منطبق نبوده و تاثیرات این شکل از توسعه و توزیع نامطلوب و نابرابر کاربری های شهری، باعث ایجاد نوعی دوگانگی فضایی در سطح شهر شده است، به طوری که روند کلی تحولات کاربری زمین در شهر شاهین دژ هماهنک و همسو با توسعه پایدار شهری نیست