یکی از مهمترین مسائلی که شهرهای کشورهای در حال توسعه را با بحران مواجه کرده است، مسئله گسترش سکونتگاه های غیررسمی در آنها می باشد . این سکونتگاه ها با تفاوت در تعریف به عنوان مسکن های کنترلنشده، غصبی، در حال تغییر و تحول، حاشیه ای و خود ساخته خوانده می شوند . . شهر اصفهان نیز به واسطه استقرار فعالیت های صنعتی در پیرامون خود، کانون توجه بخش قابل توجهی از جمعیت مهاجر به حوزهشهری مرکزی ایران شده است و یکی از مسائل اساسی آن ایجاد و گسترش اسکان های غیررسمی می باشد . شناخت دقیق این سکونتگاه ها از ابعاد مختلف می تواند راهنمایی مناسب برای ارائه راهکارهای ساماندهیآنها باشد . در این راستا و در گام نخست، بکارگیری روشی برای شناسایی پهنه های اسکان غیررسمی که ضمن داشتن شاخص های سرعت، سهولت و دقت، کم هزینه نیز باشد بسیار ضروری است . هدف از اینپژوهش نیز ارائه الگویی با ویژگی های فوق الذکر برای شناسایی سکونتگاه های غیررسمی می باشد . روش تحقیق مشتمل بر سه مرحله بود . در مرحله نخست با انجام مطالعات کتابخانه ای و بررسی پژوهش هایمختلف، ویژگی های عام سکونتگاه های غیررسمی مورد بررسی قرار گرفت، مرحله دوم مبتنی بر مطالعاتآزمایشگاهی و انجام مدلسازی و مرحله سوم نیز مبتنی بر انجام مطالعات میدانی، پرسشگری و بازدید بود. بر اساس این پژوهش شاخص های مربوطه استخراج و مناطق سکونت غیر رسمی اصفهان با استفاده از آنشناسایی و رتبه بندی شده اند. الگوی پیشنهادی برای شناسایی سکونتگاه های غیررسمی شهر اصفهان تا حد بسیار بالایی قادر به شناسایی تمام سکونت گاههای غیررسمی این شهر بود. لذا، این الگو قابل تعمیم به دیگر شهرهای کشور نیز می باشد