سازه های شناور بسیار بزرگ 3 (VLFS) راهحل مناسب و سازگار با محیط زیست برای ایجاد زمین از دریا میباشد. روش های مختلفی برای حداقل کردن پاسخ های هیدروالاستیکی این سازه ها پیشنهاد شده است. سلولهای گیل محفظه هایی در زیر سازه شناور هستند که با امکان ورود و خروج آب به داخل آن نیروی شناوری وارده به سازه حذف میگردد. اتصالات انعطافپذیر در سازه، پاسخ های هیدروالاستیکی را کاهش میدهد؛ به این شرط که در محل مناسبی از سازه تطبیه شوند. در این مطالعه آب به عنوان یک سیال ایدهآل در نظر گرفته شده و سازه با توجه به تئوری صفحهی میندلین مدل شده است. به منظور جداسازیمسئلهی اندرکنش سازه آب روش بسط مودال برای آنالیز هیدروالاستیکی بکار میرود. از الگوریتم ژنتیک به عنوان ابزار بهینه سازی برای طرح بهینهی سلولهای گیل بهرهگیری می شود. استفاده همزمان سلولهای گیل و اتصالات انعطافپذیر به کاهشبیشتر پاسخ های هیدروالاستیکی کمک میکند