یکی از تحولات اخیر در گرایش های جدید شهرسازی جهان، توجه به حرکت پیاده و نیازهای آن به عنوان یک موضو فراموش شده مهم شهری است. امروزه تأکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسایل مختلف آن و غفلت از ساماندهی و برنامه ریزی برایحرکت پیاده، یکی از نقایص شهرسازی معاصر محسوب می شود. در این مقاله کوشش گردیده ضمن بررسی موضوع وتبیین مبانی نظری پیاده مداری راهکارهایی در راستای بهبود نقش این مکان به عنوان ی پیاده راه مطلوب با تمامی شاخصها ارائه گردد.پیش فرض اصلی این پژوهش این است که : تبدیل خیابان مدرس به یک پیاده راه می تواند به لحاظ اجتماعی سرزندگی اجتماعی شهررا افزایش دهد.احیای خیابان مدرس از طریق پیاده مدار سازی آن با افزایش تحرک در نواحی و فعالیتهای اقتصادی در آنها ارتباط مستقیمی دارد. روش تحقیق در مقالهحاضر،براساس مطالعات اسنادی و کتابخانه ای رو تحلیلی توصیفی و و رو شهای کمکی – و کیفی چون مصاحبه با کارشناسان و مسئولان، تحلیل آمار سازمانی، نظر سنجی از عابرین پیاده و مالکان واحد های تجاریخیابان مدرس می باشد. روش نمونه گیری به صورت تصادفی و پرسشنامه از 052 نفر شامل دو بخش باز و بسته که به طریق تصادفی میان افراد ذکر شده انجام می گیرد. در نهایت بر اساس نتایج به دست آمکده سیاستهای مدیریتی برای کاهش ترافیک سواره و افزایش سهم پیادهها مورد بحث قرار گرفته است که عبارتند از: آرام سازی ترافیک ، ایجاد محدوده ترافیک و بازآفرینی مراکز تاریخی و تجاری