طبیعت و جانوران دیگر همانند انسان از حقوقی خداداد برخوردارند که باید رعایت شود. تحقق شعار فوق باید به گونه ای باشد که در عین دستیابی به توانمندی های جدید در حوزه های فنی، اقتصادی و اجتماعی، زیست بوم خویش را دچار فرسایش و بحراننسازیم. تقدیرگرایی روح قالب تفکر و کنش در جامعه روستایی و عشایری ماست. بدین معنی که بسیاری از روستاییان بین اعمال خود و تحقق مطلوب اهداف و مقاصد موردنظر ارتباطی نمی بینند، بلکه آن را حاصل قضا و قدر و دست تقدیر روزگار می دانند. در حالی که برنامه ریزی و بهبود روش ها، نیاز ضروری به تفکری دارد که مبتنی بر ارتباطی عقلایی بین اهداف و مقاصد با اعمال وروش ها باشد. کنش های احساسی و قمارگونه از دیگر کنش های مضر در جامعه ما هستند سیر تبدیل شهرهای بزرگ به کلان شهرها و شهرهای کوچکتر به شهرهای بزرگتر به شکل نگران کننده ای ادامه دارد. روستاها به تدریج متروک شده و جمعیت ساکنآن مهاجرت نموده و به حاشیه شهرها پناه برده اند و اراضی کشاورزی روستاهای مجاور شهرها به سرعت موقعیت تجاری ومسکونی یافته و تغییر کاربری می یابند لذا توسعه منابع و بهره برداری اقتصادی از آن را چگونه می توان سامان و سازمان داد تا اهمیت بی بدیل و جایگاه تجدیدناپذیر محیط زیست در آن کاستی نگیرد و هزینه حفظ آن نه بر عهده دولتها که بر عهده خود مردم باشد . انجام هر طرح توسعه روستایی بدون مشارکت عامه روستائیان نمی تواند به درجه بالایی از موفقیت نایل گردد و مشارکت فعال و داوطلبانه کشاورزان، با توجه به روحیه محافظه کاری ایشان، تنها با اجرای نمونه های عملی و در حد پایلوت و بدست آوردن نتیجه مثبت امکان پذیر است