طراحی بهینه و کارآمد شبکه های جمع آوری فاضلاب نقش مهمی در طرحهای توسعه پایدار دارد. این تاسیسات بسیار پرهزینه بوده و در صورت بروز مشکلاتی مانند خوردگی در این شبکه ها، مدیریت اجرایی متحمل هزینه های سنگینی خواهد شد. انتشارگاز هیدروژن سولفید در شبکه های جمع آوری فاضلاب، باعث بروز مشکلاتی چون آزاد شدن بوهای خطرناک در جو و خوردگی لوله های فاضلاب و تاسیسات انتقال دهنده میشود. انتشار ترکیبات بودار خطرناک در جو، سلامت جامعه را به خطر میاندازد و پدیده خوردگی لوله ها، سالانه هزینه های هنگفتی را در بخش نگهداری و مرمت سازی شامل میشود. به منظور جلوگیری ازانتشار گاز هیدروژن سولفید، از برخی روش های شیمیایی استفاده میشود. این روشها شامل تزریق اکسیژن، نیترات، هیدروکسید منیزیم ، هیدروکسید سدیم و نمکهای آهنی میشوند. جهت بهینه سازی نرخ و موقعیت مصرف هر روش، لازم است با کمترین هزینه به حداکثر میزان کاهش گاز هیدروژن سولفید رسید. در این مقاله، پنج روش کاهش گاز هیدروژن سولفید که به آنها اشاره شد، بحث و بررسی شده اند. این مقاله دو بحث مهم دارد، ابتدا واکنش هایی که هنگام انتقال فاضلاب در شبکه ها رخ میدهند و عوامل موثر در تولید گاز هیدروژن سولفید مشخص میگردند و در نهایت به تفاوتهای بین هر کدام از روشها و نحوه عملکرد آنها پرداخته میشود