دستیابی به ابعاد مختلف پایداری، از اولویت های سیاست گذاری دولت ها در سطوح ملی است. پایداری که در ابتدا صرفا معطوف به ملاحظات زیست محیطی بود، امروزه ابعاد مختلف اقتصادی، فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و ..... را دربر می گیرد. پایداری اجتماعی که با دو عامل عدالتاجتماعی و کیفیت زندگی مرتبط می باشد، در کلان شهرهای ایران به علت تراکم و تمرکز بیش از حد جمعیت و گسترش بی رویه شهر کمتر ازکشورهای توسعه یافته می باشد. از اینرو طراحی، برنامه ریزی و احداث شهرهای جدید با هدف تمرکز زدائی از مادر شهرها به عنوان یکی از الگوهای توسعه شهری، سیاستی است که در ایران اجرا می شود. این شهرها با جذب سرریز جمعیتی مادر شهرها، به حل مشکل مسکن شهری و نارسائی تاسیسات زیر بنائی دست می یابند . از سوی دیگر، تامین مسکن برای اقشار کم درآمد و دسترسی این قشر به تاسیسات زیر بنائی به عنوان یکی ازشاخص های عدالت اجتماعی همواره یکی از چالش برانگیزترین مساله دولت بوده است. در ایران از سال 1831 به بعد مطرح شدن مسکن مهر و اینموضوع که مکان یابی آنها یا در شهرهای جدید صورت پذیرفته و یا منجر به ایجاد شهر جدید می گردد، باعث به هم پیوستگی این دو مقوله به یکدیگر شده است. در این مقاله به بررسی رابطه بین مسکن مهر و میزان تاثیر آن درپایداری یا ناپایداری شهری پرداخته می شود.