انسان همواره با دخل وتصرف در محیط طبیعی اطراف خود سعی در ایجاد مکانی مناسب برای تامین شرایط آسایش خود را داشته است واین شرایط همواره با در نظر گرفتن اقلیم وتوسعه محیط همراه بوده است ،در این راستا بشر اقدام به طراحی ساختمانهایی بادر نظر گرفتن شرایط محیطی واقلیمی به جهت سکونت و زندگی نموده است ،این سکونتگاههای بومی که البته ساختمانهای پایدار عصر خود هستند در روند توسعه کنونی شهرها دستخوش تغییرات گسترده ای گردیده اند،که از دنیای کنونی این روند توسعه در راستای نیل به اهداف توسعه پایدار شهری بوده ومقصد در بسط و گسترش شهرها با نگاهی به حفظ سکونتگاههای بومی به عنوانساختمان های پایدار اولیه می باشد.این مقاله که حاصل مشاهده عینی و مطالعات اسنادی می باشد، به شیوه تحلیلی توصیفی - سعی در واکاوی مباحث مربوط سکونتگاههای بومی به عنوان ساختمان های پایدار اولیه وروند شکل گیری این بنا ها ونقش آنها را درراستای نیل به اهداف توسعه پایدار شهری به عنوان دغدغه شهرسازی امروز را خواهد داشت و با نتایج سنجیده ای سعی در گسترش مرزهای دانش فنی در خصوص توسعه پایدار شهری با محدودیت سکونتگاههای بومی را دارد