شهرها، روستاهاومجموعه هاي زيستی، سرشار از خاطراتی است که در ذهن ساکنان، جايگاهی هميشه ماندنی دارند. خاطره زدايی وانقطاع از گذشته دردنياي مدرن موجب شده است تا درقرن معاصر، برخی از اين خاطره هاي مشترک مورد بی اعتنايی قرار گرفته و مکانهاي خاطره انگيز از ميان رفته يا دچار دگرگونيهاي اساسی گردند؛ که نمونه آن در شهرهاي کشورمان، فراوان به چشم می خورد. بافت های تاریخی یادآور دوره ای است؛ که شهرها براساس نیازها، اهداف و سلایق ساکنان آنها برپا شده اند. به عبارتی،دنیای ذهنی سازندگان و ساکنان با یکدیگر قرابت داشت. اما مداخلات امروز بدون توجه به یادها و تعلقات شهروندان و نیازهای ذهنی آنها با توسعه های سریع در بافت های تاریخی به خاطره زدایی و نابودی هویت شهرها منتج گردیده است. ازاین رو، معماری به عنوان بخش مهمی ازکالبدی شهری، گسیختگی را نه تنها در بافت شهری، بلکه با ذهنیت اصیل ساکنان بافت تجربه می کند. در این مقاله بر آنیم تا با رویکردی تحلیلی و از طریق مطالعات کتابخانه ای به بررسی بعضی عوامل هویت ساز که منجر به ارتقاء ارزشها در بافت های تاریخی شده است بپردازیم.