ایجاد و بازتولید فضاهای عمومی اجتماع پذیر به عنوان محل رخداد تعاملات اجتماعی در راستای خلق محیط های شهری پایدار، یکی از اهدافی است که در دهه های اخیر بسیار مورد توجه قرار گرفته است. این در حالی است که به دلایل مختلف از جمله گرایش به زندگی ماشینی، حضور گسترده وسایل نقلیه و تغییر چهره شهر به واسطه چیرگی اتومبیل بر فضای شهری، افزایش سرعت جابه جایی، جدایی گزینی مردم از فضاهای عمومی، نادیده انگاری ارزشهای اجتماعی، فرهنگی و هویتی نهفته در فضاهای عمومی، بی توجهی به حفظ و ارتقای حیات جمعی در دهه های پیشین، برخی از این فضاها در مقیاس های مختلف شهری اهمیت و نقش خود را از دست داده اند. هویت فرهنگی معماری را همان ارزشهایی رقم می زند که تنها در بستر بناهاي سنتی ادراک می شود،چرا که معماری به آن دلیل شکل می گیرد تا ارزشها را در خویش بپروراند و کالبدی بر آنها متصور شود که اگر چنین نبود و معماری سنتی ایرانی فاقد ارزش می نمود، معماری ابنیه کهن بیشتر از مشتی خشت و خاک نمی نمود. در این مقاله بر آنیم تا با رویکردی تحلیلی و از طریق مطالعات کتابخانه ای، اهمیت جایگاه تعاملات اجتماعی در فضاهای شهری که باعث ايجاد خوانایی و سرزندگی می شود مورد بررسی قرار گیرد.