رقابتپذیری را میتوان موفقیت یک بنگاه در مقایسه با سایر بنگاهها در صنعت، کشور و صحنه بینالمللی تعریف کرد، با توجه به بینالمللی شدن بازارها، کمرنگ شدن دوری مسافت و مرز کشورها و ساده شدن ورود بنگاهها به عرصه رقابت بینالمللی درمقایسه با دهههای قبل، پژوهشگر در این تحقیق ، با استفاده از مدل نیروی رقابتی مایکل پورتر، در پنج محور رقابت بین رقبای، توان چانهزنی خریداران، توان چانهزنی تامین کنندگان مواد اولیه، تهدید ورود رقبای جدید و تهدید محصولات جایگذین به بحث و بررسی در رابطه با عوامل موثر بر رقابتپذیری صنایع غذایی پرداخته است و در ادامه با استفاده از دادههای اولیه )اینترنت، مقاله-های کار شده در این زمینه و...( و ثانویه)مصاحبه آزاد با چند صاحب نظر و کارشناس صنعت غذایی( به ارائه راهکارهایی جهت بهبود وضعیت رقابتی صنایع غذایی اشاره کرده ، که میتوان به این نتیجه رسید؛ هر پنج نیروی پورتر در بهبود وضعیت رقابت پذیری نقش آفرین هستند ولی رقابت بین رقبا مهمترین شاخص برای صنعت شناسایی شده که میتوان از آن جهت ایجاد فرصتبرای بنگاه استفاده نمود و عملکرد بهتری نسبت به رقبا در صحنه رقابت ایفا کرد، علاوه بر پنج نیروی رقابتی پورتر میتوان داشتن کیفیت و قیمت مناسب، تکنولوژی مدرن، برخورداری از مدیریت توانمند، سرمایه غنی و حمایت دولت نیز از مهمترین عوامل موثر در موفقیت بنگاهها هستند