باتوجه به محدودیت منابع افزایش کارایی یکی ازاهداف کلان کشورها ولازمه توسعه وپیشرفت آنهاست بخش صنعت نیزهم ازنظر تولید درامدوهم ازنظرمصرف منابع دراقتصادهرکشوراهمیت ویژه ای دارد دراین مقاله کارایی بخش صنعت ایران درسالهای 1370تا1390 بااستفاده ازتکنیک تحلیل پوششی داده ها مورد بررسی قرارگرفته است تحلیل پوششی داده ها یک مدل برنامه ریزی ریاضی است که کارایی نسبی واحدهای تصمیم گیری را باتوجه به ورودی ها و خروجیهای این واحدها اندازه گیری میکند واحدهای تصمیم گیری مقاله حاضر سالهای 1370تا1390 هستند که این سالها ازنظر کارایی بخش صنعت باهم مقایسه شده اند شاخصهای ورودی نیروی کاربخش صنعت تشکیل سرمایه بخش صنعت و میزان مصرف انرژی این بخش هستند و شاخص خروجی تولید نخالص داخلی بخش صنعت درنظر گرفته شدها ست انواع مختلفی ازمدلهای تحلیل پوششی داده ها تابحال معرفی شده اند که دراین مقاله ابتدا ازمدل CCR خروجی محور استفاده شده و سپس برای رتبه بندی و مقایسه واحدهای کارا روش پیترسون و اندرسون AP مورداستفاده قرارگرفته است بخش صنعت کشور از21سال تنها در7سال کارا بودها ست روند کارایی نیز نشان میدهد با گذشت زمان وضعیت کارایی به تدریج روبه بهبود بوده و نهایتا درسال 1390 بخش صنعت بهترین کارایی را نسبت به کل دوره داشته است