محیط کسب و کار موضوعی نسبت ا نو در محافل اقتصادی به شمار میآید که پس از نافرجامی سیاستها ومدلهای توسعه اقتصادی نظیر تعدیل اقتصادی و خصوصی سازی، از اواخر دهه 1991 ، مورد توجه سیاستگذاراناقتصادی قرار گرفت. منظور از محیط کسب و کار، عواملی است که در مدیریت بنگاهها مؤثرند اما خارج از کنترل مدیران بنگاهها قرار دارند. مطالعات و بررسیهای داخلی و مقایسه آمارهای بین المللی در خصوص محیط کسب وکار نشان میدهند که در مجموع شاخصهای محیط کسب و کار ایران در وضعیت مطلوبی قرار ندارند و ایران را میتوان در زمره کشورهایی گروه بندی نمود که فضای کسب و کار در آنها از وضعیت نامطلوبی برخوردار است.در مقاله حاضر بر پایه اطلاعات ارائه شده از سوی بانک جهانی، مقالات داخلی و خارجی، وضعیت محیط کسب و کار در ایران در سال 2115 میلادی در مقایسه با کشورهای جنوب شرقی آسیا، مقلب به ببرهای آسیا)کره جنوبی، هنگ کنگ، تایوان و سنگاپور(، بر اساس شاخصهای کمی کسب و کار مقایسه گردیده است. شاخصهای مذکور شاملبررسی مراحل مختلف شروع کسب و کار، اخذ مجوزهای لازم ساخت، دسترسی به برق، ثبت دارایی، گرفتن اعتبارات، حمایت از سرمایه گذاران خرد، سهولت پرداخت مالیات، تجارت فرا مرزی، لازم الاجرا شدن قرارداد نیرویکار و نیز چگونگی حل و فصل امور ورشکستگی هستند. نتایج بدست آمده در این پژوهش گویای این موضوع است که جایگاه فضای کسب و کار کشور در مقایسه با کشورهای جنوب شرقی آسیا از هر زاویه و بر اساس هر پارامتری که محاسبه گردد از وضعیت مطلوبی برخوردار نیست. در انتها نیز بر اساس وضعیت شاخصهای کسب و کار ایران، پیشنهاداتی جهت بهبود وضعیت حاکم ارائه شده است.