یکی از دغدغهمندیهای مدیران سازمانی تقویت صدای سازمانی کارکنان و اظهار نظر آنان پیرامون مسائل سازمانی است و از چالشهای اساسی غالب سازمانهای معاصر در عصر اطلاعات و ارتباطات با افزایش شتابان دانش جهانی، چالش سرمایه انسانیتوانمند و پویا است. سرمایه انسانی که به زعم اکثریت دانشمندان علم مدیریت و سازمان از گرانبهاترین سرمایهها محسوب می گردد و بهعنوان مهمترین هماهنگ کننده سازمان، اثر اهرمی را ایفا مینماید، میتواند در رشد، پویایی و بالندگی یا شکست و اضمحلال سازمان موثر باشد. امروزه سازمانهای موفق بخش عظیمی از توفیق خود را مرهون خدمات نیروی انسانی متفکر وتوانمند هستند. علیرغم اینکه ادبیات رایج در زمینه سازمان و مدیریت، بر توانمندسازی و ایجاد کانالهای ارتباطات باز تاکید دارند، اما نتایج تحقیقات نشان میدهند بسیاری از کارکنان از این موضوع شکوه میکنند که سازمانهای آنها از ارتباطات، تسهیم اطلاعات ودانش آشکار و پنهان حمایت نمیکنند و اینها همه میتواند دلیلی بر شکست اهداف و برنامههای مدیران در سازمانها باشد. یکیاز موانع مهم در موفقیت برنامهها و اهداف سازمان، فقدان اطلاعات، فقدان اعتماد و فقدان آن چیزی است که پژوهشگران آن را سکوت سازمانی نام نهادهاند که عبارتست از خودداری از بیان ایدهها، نظرات و اطلاعات راجع به مشکلات سازمانی. سکوت سازمانیپدیدهای رایج و شایع در اغلب سازمانها میباشد؛ اما با این حال تحقیقات چندان گستردهای پیرامون آن صورت نگرفته است. این مقاله به دنبال آن است تا ضمن پرداختن به مفهوم پدیده سکوت، عوامل مؤثر در پیدایش سکوت در سازمانها را بررسی و تحلیل نموده، متغیرهای سازمانی و مدیریتی موثر در ایجاد سکوت سازمانی را بیان نماید.