ضرورت توسعه و عمران روستایی همواره یکی از دغدغه های اصلی مسئولین و برنامه ریزان بوده است. اما طی چند دهه اخیر برنامه ریزی توسعه روستایی در ایران از روندی مطلوب و منسجم برخوردار نبوده و عدم توجه به عوامل تاثیرگذار طبيعي، اجتماعي، فرهنگي، تاريخي و اقتصادي موجب شكل گيري نظام فضايي نامتعادل در سطح سكونتگاه هاي روستایی شده است بطوریکه هر سكونتگاه بر اساس جايگاه و مرتبه اي كه دارد از ثمرات توسعه برخوردار نمی شود. مقاله حاضر در صدد است با در نظر گرفتن ابزاری مناسب جهت تصمیم گیری و تجزیه و تحلیل معيارها و شاخص هاي مختلف به تعيين جايگاه سلسله مراتبي سکونتگاههاي روستايي از لحاظ کارکردی در منطقه بپردازد. رویکرد حاکم بر این پژوهش، توصیفی- تحلیلی است و خروجی آن نیز می تواند کاربردی باشد. تعداد 30 شاخص از شاخص های توسعه که ترکیبی از شاخص های اقتصادی- اجتماعی، شاخص های آموزشی-فرهنگی، شاخص های بهداشتی- درمانی و شاخص های زیربنایی می باشد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از تکنیک تاپسیس(TOPSIS) انجام شده است. نتایج مطالعه نشان داد که دهستان آجرلوی غربی از نظر شاخص های اقتصادی- اجتماعی، آموزشی-فرهنگی و بهداشتی- درمانی بهترین شرایط و رتبه نخست را دارد در نتیجه در سطح بندی نهایی نیز به عنوان تنها دهستان برخوردار این شهرستان شناخته شد. ایجاد نوعی ارتباط و هماهنگی در بین برنامه های بخش های مختلف، لازمه توسعه متعادل و متوازن سکونتگاه های انسانی است.