در دنياي كنوني گردشگري و بويژه گردشگري روستايي به يك صنعت تبديل شده است. نواحی روستایی بیش از 75 درصد محرومین جهان را در خود جای داده است که اغلب این افراد از فعالیت هايی امرار معاش می نماید که به زمین و طبیعت وابسته است. به عبارت دیگر روستا را می توان محیط همگنی دانست که از یک سو به فعالیت های کشاورزی و دامپروری وابسته بوده و از سوی دیگر از نظر فضای جغرافیای با طبیعت و انواع چشم اندازهای آن آمیخته است. ماهیت فعالیت های وابسته به زمین و مناظر طبیعی به گونه ای است که همواره مورد توجه و جاذب ساکنان نواحی شهری به منظور گذران اوقات فراغت و رفع خستگی های ناشی از زندگی ماشینی و یکرنگ در نواحی پر جمعیت شهری می باشد و از مراجعه ی این افراد به نواحی روستایی با عنوان گردشگری (توریسم) روستایی یاد می شود. به عبارت دیگر، گردشگری روستایی با هدف مشاهده و بهره مندی از طبیعت و زیبایی های آن صورت می گیرد، اما گسترش ارتباط بین این دو ناحیه (شهر و روستا) به دلیل وجود برخی ناسازگاری ها و اختلافات اجتماعی و فرهنگی، ناهنجاری ها و عوارضی را به همراه خواهد داشت که بررسی و اطلاع کامل از آن به دلیل حساسیت و آسیب پذیری بالای نواحی روستایی از جایگاه ویژه ای برخوردار است. از سویی دیگر، در صورت عدم برنامه ریزی دقیق و فقدان برنامه های حفاظتی صحیح و اصولی، منابع و مناظر طبیعی نیز با توسعه ی صنعت گردشگری روستایی در معرض خطر قرار خواهند گرفت. بنابراین قبل از هرگونه برنامه ریزی برای توسعه ی این صنعت، بررسی و شناخت ماهیت این صنعت و نیز عوارض مثبت و منفی آن در نواحي روستايي از ضرورت ویژه ای برخوردار است.