سياستهاي يك جانبه رشد و توسعه در اكثر كشورهاي تازه استقلال يافته بعد از جنگ جهاني دوم موجب خسارات زيادي به منابع طبيعي گرديد. در نتيجه، جامعه جهاني در سياست هاي خود بازنگري كرده و توسعه پايدار با شعار حفظ منابع طبيعي براي آيندگان، وارد ادبيات علمي جهان شد. اين موضوع با سرعت تمام در اكثر رشته ها از جمله گردشگري وارد شد گردشگري پايدار تبديل به حوزهاي شد كه اكثر كشورها براي رسيدن به آن، برنامه ريزيهاي فراواني انجام ميدهند. ولی با افزایش جمعیت شهري و افزایش میزان تمایل به زندگی در شهرها، کمبود زمین، کمبود منابع شهري و ... باعث بروز مسائل و بحران هاي بسیاري در شهرها شده اند. حل این مسائل و بحران ها، منابع مالی کافی و هدفمندي را طلب می کند؛ به طوري که می توان فقدان چنین منابعی را محدودیتی عمده، بر سر راه توسعه، در بیشتر کشورهاي در حال توسعه از جمله ایران ، قلمداد کرد. در این حال توریسم به عنوان یکی از ارکان گردشگري مورد توجه برنامه ریزان و سیاستگذاران در سطوح مختلف جغرافیایی است. بصورتیکه غالب دست اندرکاران توسعه در جهت عملیاتی نمودن تأثیرات آن در نواحی گردشگري اقدامات فراوانی را انجام داده اند. سرمایه گذاري در صنعت گردشگري داراي اثرات و تبعات، اقتصادي، اجتماعی ، محیطی در جامعه دارد . از این رو باتوجه به اینکه در داخل و پیرامون برخی شهرهاي ایران، آثار ارزشمند تاریخی از نیاکانمان به یادگار مانده است. در کنار این آثار جاذبه هاي طبیعت گردي همراه با جلوه هاي زیباي زندگی و فعالیت انسانی شامل کشتزارها، باغات، صنایع دستی و ... امکان و فرصت مناسبی براي توسعه شهري پایدار بر پایه گردشگري پدید آورده است.