یکی از اهداف سند چشم انداز 1404 توسعه گردشگری مبنی بر شرایط فرهنگی و تاریخی کشور است . رشد و گسترش توریسم از جمله پدیده های مهم اواخر قرن بیستم است که با شتاب هرچه بیشتر در حال توسعه می باشد. بالارفتن سطح درآمد ، افزایش ایام فراغت،تغییرات و نگرش های جدید به مفاهیم زندگی و ضرورت تامین های بین المللی ایجاب کرده است که گردشگری به سرعت گسترش و توسعه یابد.رونق گردشگری در سنوات اخیر ، ضرورت بررسی بیشتر با رویکرد علمی و مدیریت و برنامه ریزی پایدار را دو چندان کرده است .گردشگري پايدار به عنوان يك راهكار و الگوي ماندگار با ديدگاهي بلندمدت در برنامه‌رزيزي ، مي‌تواند جوامع میزبان را به سوي توسعه پايدار هدايت نموده و با برآورده ساختن نيازهاي اقتصادي، اجتماعي و فرهنگي، تفريحي و غيره ، گردشگری را براي نسل امروز و فردا تعالی بخشد. از مهمترین ابعاد مهم گردشگری ، بعد فرهنگی است که هم بر گردشگران و هم جامعه میزبان تاثیر وافری دارد. گردشگری در واقع مهمترین وسیله تعامل میان فرهنگی است که از بعد اجتماعی نیز بیشترین تاثیر را بر الگوهای زندگی گردشگران و جامعه میزبان دارد. بنابراین شناخت و تحلیل اثرات مذکور در راستای توسعه پایدار گردشگری و ارائه راهکارهای راهبردی می تواند بسیار مثمر ثمر واقع گردد.
پژوهش حاضر با هدف بررسی و تحلیل اثرات فرهنگی گردشگری در راستای توسعه پایدار و با استفاده از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و همچنین روش کیفی از طریق مصاحبه نیمه ساختمند و باز با گردشگران بصورت نمونه گیری تئوریک انجام شده است .
در تحقیق حاضر ضمن شناسایی و تبیین اثرات فرهنگی گردشگری ، اثرات مهم و تاثیرگذار فرهنگی استخراج شده و ضمن تحلیل موارد با رویکرد توسعه پایدار، راهکارهای راهبردی در قالب چارچوب مدیریتی و منسجم ارائه شده است.