برای بقاء حیات در جهان، زمین به عنوان یگانه مکان شناخته شده و بدون وجود طبیعت و منابع زنده هیچ گونه توسعه ای نمی تواند داشته باشد.هماهنگی بین رابطه انسان با طبیعت بدوأ نیاز به شناخت توانهای بوم شناختی طبیعی دارد بنابراین توسعه پایدار از لحاظ زیست محیطی،بدون تخریب،از نظر فنی مناسب و بجا و از نظر اقتصادی معقول و معتبر و به لحاظ اجتماعی مقبول می باشد درکنار توسعه پایدار،دستیابی به صنعت گردشگری نیازمند توجه به ابعاد اقتصادی،سیاسی،اجتماعی،فرهنگی و اکولوژیکی و زیست محیطی همراه با مدیریت کارآمد است که منجر به تداوم هستی و پایایی و پایداری در این صنعت خواهد شد. باید آگاهانه دریافت که همه مردم در محیطی مشترک زندگی می کنند و از این رو باید حرمت محیط زیست را بپذیرند. اصل حرمت و حفظ محیط زیست، تعادل های زندگی آفرین طبیعت و حفاظت از شرایط حیات را در خود دارد. در این مقاله به تعاریف گردشگری، بررسی ابعاد اجتماعی و محیطی گردشگری و توسعه پایدار پرداخته شده است.روش تحقیق مقاله حاضر تحلیلی و توصیفی و بر پایه اسناد کتابخانه ای است و نتایج حاکی از این است توسعه پایدار منجر به حفظ اکوسیستم به عنوان سیستم زنده و پویا همراه با حفظ منابع طبیعی و گامی در پیشبرد صنعت گردشگری خواهد داشت.