در جهان امروز گردشگري بعنوان راهي جهت توسعه اقتصادي و اجتماعي جوامع، مورد توجه اكثركشورها بخصوص كشورهاي جهان سوم قرار گرفته است. از جمله شاخه های گردشگری، اکوتوریسم است که از دهه 1970 وارد ادبیات جهان شده و هر سال هم در مقایسه با گردشگری دو برابر رشد دارد. اکوتوریسم سفری است مسئولانه به مناطق طبیعی که منجر به حفظ محیط زیست شده و باعث بهبود کیفیت زندگی مردم محلی می گردد. اساس اکوتوریسم بر پایه توسعه‌ پایدار، این است که چگونه گردشگر مى تواند، براى ارتقاى سطح آگاهى، گذران اوقات فراغت و لذت جویى، از منابع طبیعى و فرهنگى بازدید کند، بدون این که روى این منابع تأثیر منفى داشته باشد. اکوتوریسم پایدار، یک رویکرد مدیریتی است که با توجه به هدف‌های ارزشی، اقتصادی، اجتماعی و محیط زیستی با همکاری و همیاری مسئولان و مردم جامعه از طریق وضع قوانین و مقررات مناسب و اعمال موثر آنها به طور مستقیم و غیر مستقیم به حفظ طبیعت بیانجامد. در این مقاله ضمن شناخت ویژگی های اکوتوریسم، جایگاه آن در بستر توسعه پایدار بررسی شده است.