در صنعت گردشگری ایران بخش های دولتی و خصوصی مکمل یکدیگر هستند و عدم وجود یکی از آنها باعث بروز ناکارآمدی دیگری می شود، لذا بخش دولتی و بخش خصوصی هر یک در جایگاه خود قرار بگیرند تا شاهد رشد و شکوفائی این صنعت باشیم. در این میان برنامه ریزی بلند مدت و کوتاه مدت به همراه برنامه ریزی استراتژیک می تواند زمینه های لازم جهت توسعه و گسترش این صنعت و نیز زیر ساخت های گردشگری را فراهم سازد. در کشور ما فرصت گردشگری فراوانی وجود دارد که تا کنون به آنها توجهی نشده است. مدیریت کلان و متخصص در صنعت گردشگری حرف اول را می زند و باید فرصت ها را در کشور شناسائی کرد و آنها را در طرح جامع گردشگری گنجاند و زمینه سرمایه گذاری های خصوصی را در زیرساخت های ساخت مانند هتل ها، رستوران ها وجاذبه ها مهیا کرد و دولت نیز زمینه توسعه زیرساخت های نرم مانند آموزش، فرهنگ و ایجاد امنیت در کشور را گسترش دهد. با این وجود در اقتصاد گردشگری ایران، با آنکه نشانه های بروز بحران از دیروقت قبل از سپتامبر 2001 آغاز شده بوده است، واکنش حوزه خط مشی گذاری عمومی کشور بسیار دیرهنگام و غیر موثر بود و این بیش از هر چیز دیگر معلول انکار وجود بحران از سوی مراجع ذیربط است که با کمال تأسف، فرصت اعمال مدیریت و جبران مافات را به کلی از میان برده است. در این مقاله سعی بر این شده است تا در خصوص نقش زیرساخت های گردشگری به عنوان عامل اصلی در توسعه صنعت گردشگری و همچنین اعمال مدیریت کاربردی در توجیه نقش آن برای ساماندهی به اقتصاد کشور مورد بررسی قرار گیرد و علل عدم موفقیت زیرساخت های گردشگری ایران در رسیدن به اهداف از پیش تعیین شده نیز نقد گردد.