امروزه گردشگري به يكي از اساسي ترين موضوعات در دنياي مدرن تبديل گشته است و هركشوري با توجه به شرايط خاص خود به برنامه ريزي در اين زمينه پرداخته است. گردشگري به مانند يك محصول اقتصادي وابسته به نظام عرضه و تقاضا مي باشد. گردشگري در چارچوب عرضه به عنوان محصول گردشگري داراي عناصر پنج گانه اي مي باشد كه در واقع شكل دهنده محصول گردشگري در مناطق مختلف مي باشند. اين عناصر عبارتند از: 1 ـ جاذبه ها، 2 ـ دسترسي ها 3 ـ تاسيسات و تسهيلات زيربنايي ، 4 ـ خدمات مهمان نوازي، 5 ـ عناصر سازماني و نهادي. در اين ميان يكي از عوامل و پارامترهاي اساسي كه تاثيرات مستقيم زيادي بر گردشگري داشته و همواره در مباحث گردشگري به مقوله اي فراموش شده تبديل شده است مبحث امنيت در گردشگري است. امنيت و گردشگري در يك ارتباط مستقيم باهم بوده و مي توان گفت كه بعد از عامل جاذبه ، مهمترين عامل در شكل گيري محيط گردشگري، امنيت گردشگري است.
براين اساس و با توجه به اهميت موضوع ، اين مقاله که از نوع کاربردي- توسعه اي است در پي آن است كه که با روش توصيفي- تحليلي، امنيت گردشگري و چارچوب هاي حاكم بر آن را مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار داده و بتواند نقطه شروعي براي مبحث امنيت گردشگري باشد.