گردشگری ضمن برخورداری از اهمیتهای فرهنگی و اجتماعی، استراتژی اقتصادی دوران مدرن و پسامدرن محسوب می گردد که از دیر باز با اشکال خاص در جوامع انسانی وجود داشته است.شهر به عنوان مهمترین محل سکونت حال و آینده انسان از جذابترین فضاها برای جذب گردشگر محسوب می گردد. حراست از آنچه به عنوان جاذبه گردشگری شهری معرفی می شود علاوه بر جنبه تاریخی و فرهنگی از ابعاد اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی نیز حائز اهمیت است، از طرفی شهرها به عنوان بزرگترین مصرف کننده منابع طبیعی نیز به شمار می آیند بنابراین رسیدن به بالاترین پایداری ممکن در شهرها امری حیاتی است. نیل به گردشگری پایدار نیازمند زیرساخت های مناسب سیاسی، اجتماعی و فرهنگی است و مشارکت گسترده جوامع محلی را در طرح های توسعه را طلب می کند. با توجه به موج محروميت بعضی از شهرها برای دست یابی به اهداف توسعه گردشگری پایدار و توسعه ناحیه ای در این شهر، کاهش تفاوت های سطح توسعه نواحی شهری و روستایی و تعادل یابی روند توسعه ، مطالعات پایه و کسب شناخت همه جانبه از توان های محیطی و فرصت های سرمایه گذاری پایدار در حوزه گردشگری امری ضروری و اجتناب ناپذیر است. در این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- پیمایشی و مدلهای موجود به بررسی نقش صنعت گردشگری در توسعه پایدار شهر ی پرداخته شده است. نتایج برررسیها بر اساس تحلیل عاملی نشان می دهد سه عامل مؤثر تحت عناوین زیست - اجتماعی، اقتصادی- کالبدی و اجتماعی- اقتصادی در میزان توسعه پایدار مناطق شهری مؤثر بوده است.