مسئله کاهش فقر و ایجاد سطح بالاتری از درآمد و اشتغال، از مهم ترین و کلیدی ترین مسائل در مبحث توسعه روستایی محسوب می شود. از این رو گردشگری بعنوان راهکاری جهت مقابله با فقر روستایی و بعنوان منبع درآمدزا در مناطق روستایی به ویژه در کشورهای در حال توسعه مورد توجه برنامه ریزان، محققان و سیاست گذاران قرار گرفته است. اما رویکردهای موجود در تحقیقات گردشگری سنتی، در سال های اخیر، به علت کمبود توجه به مسئله معیشت و کاهش فقر روستایی بسیار مورد انتقاد بوده اند. از این رو چارچوب معیشت پایدار روستایی مطرح شده و نقش گردشگری در بهبود دارایی های معیشتی مردم مورد بررسی قرار می گیرد.
روش تحقیق حاضر، توصیفی- تحلیلی و با استفاده از شیوه کتابخانه ای با هدف شناسایی و بررسی نقش گردشگری در بهبود معیشت پایدار روستایی در مناطق جاذب گردشگر است. در نتیجه می توان از طریق همکاری و مشارکت مردم محلی در زمینه فعالیت های مرتبط با گردشگری، همکاری بخش دولتی و سرمایه گذاری در مناطق مستعد توسعه گردشگری، همکاری گردشگران با مردم محلی، برنامه ریزی و اجرای سیاست های مناسب با ساختار اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و محیطی روستا و جاذبه های روستا از توسعه گردشگری به عنوان فعالیت مکمل در متنوع سازی فعالیت های معیشتی در راستای دستیابی به معیشت پایدار روستایی، با در نظر گرفتن اصول توسعه پایدار بهره گرفت.