طی دهه ی اخیر، نقش محافظه کاری حسابداری در حاکمیت شرکتی به ویژه در تصمیمات سرمایه گذاری مدیران و نظارت بر آنها مورد توجه صاحبنظران دانشگاهی بوده است. بر اساس ادبیات موضوعی انتظار می رود که محافظه کاری حسابداری با شناسایی به هنگام تر زیانهای ناشی از پروژه هایی با NPV منفی سبب اجرای اقدامات اصلاحی در این زمینه شده و همچنین انگیزه ی مدیران برای پذیرش پروژه هایی با این شرایط را کاهش دهد که این امر موجب کاراتر شدن سرمایه گذاری ها می شود.بر همین اساس انتظار می رود که شرکتهای محافظه کار کمتر هزینه های اقلام استثنائی (مانند حذف یک دارایی یا هزینه های تجدید ساختار یا تغییر عملیات) شناسایی نمایند. تحقیق پیش رو به بررسی رابطه ی محافظه کاری با اقلام استثنائی آتی در میان شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال های 1380 تا 1389 می پردازد. بر اساس یافته های تحقیق رابطه ی معناداری بین محافظه کاری و اقلام استثنائی آتی وجود ندارد که این یافته ها بر خلاف یافته های تحقیقات اخیر بوده و نشان می دهد که محافظه کاری حسابداری در میان شرکتهای مورد بررسی، ابزار حاکمیتی با اهمیتی در تصمیمات سرمایه گذاری مدیران به شمار نمی رود.