هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر میزان هزینه های نمایندگی بر ناکارایی سرمایه گذاری در شرکت های پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران مي باشد. دوره زمانی پژوهش، 1392-1384 بوده و 162 شرکت به عنوان نمونه انتخاب شده است. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش، از مدل های رگرسیونی حداکثر درست‏نمايي- لوجيت باينري و از نرم افزارEViews استفاده شده است. در اين پژوهش، جهت تعیین سطح هزینه های نمایندگی از 4 معیار نسبت‏هاي کارایی شامل نسبت هزینه هاي عملیاتی به فروش (معیار مستقیم) و نسبت گردش دارایی ها (معیار معکوس) و همچنین معیار فرصت هاي رشد با استفاده از معیار کیوتوبین (معیار معکوس) و معیار تعامل بین فرصت‏هاي رشد و جریان هاي نقد آزاد (معیار مستقیم) استفاده شده است. به منظور سنجش ناکارایی سرمایه گذاری نیز از معیار مجازی (مصنوعی) سرمایه گذاری بیش از حد در دارایی ها استفاده بعمل آمده است. در اين پژوهش از متغیرهای کنترلی اندازه شرکت، نسبت ارزش بازار به ارزش دفتری شرکت، اهرم مالی و رشد دارایی ها نیز استفاده گردید.
یافته های پژوهش نشان می دهد که معیارهای مختلف هزینه های نمایندگی بر ناکارایی سرمایه گذاری، تأثیر مستقیم دارند. سایر نتایج حاکی از تأثیر مثبت اهرم مالی و رشد دارایی ها بر ناکارایی سرمایه گذاری طی دوره پژوهش است.