این پژوهش با استفاده از روش توصیفی- همبستگی به بررسی رابطه خودکارآمدی فردی و توانمند سازی کارکنان با رفتار شغلی آنها در دانشگاه محقق اردبیلی می پردازد. از لحاظ هدف تحقیق از نوع کاربردی، از لحاظ نوع روش، توصیفی و همبستگی می‌باشد جامعه آماری این پژوهش کلیه کارکنان دانشگاه محقق اردبیلی می‌باشند که تعداد آنها برابر با 600 می باشد. روش مورد استفاده برای نمونه گیری روش تصادفی ساده است. برای تعیین حجم نمونه نیز از جدول مورگان استفاده شده است. که برابر با این جدول تعداد نمونه آماری برابر 234 نفر است. پژوهش حاضر در دو بخش نظری و عملی انجام شده است. در بخش نظری، اطلاعات لازم با استفاده از روش کتابخانه ای و اسنادی و در بخش عملی، به شیوه میدانی از طریق پرسشنامه خودکارآمدی فردی با میزان پایایی 73/0، توانمند سازی کارکنان 80/0 و رفتار شغلی 88/0 مورد سنجش قرار گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون پیرسون وتحلیل رگرسیون چند متغیره انجام گرفته است و نتایج پژوهش حاکی ازآن است که؛ بین ابعاد خودکارآمدی فردی (میل به آزار گری، میل به گسترش تلاش و روش متفاوت در رویارویی با موانع) و ابعاد توانمندسازی (موثر بودن، معنی داری، احساس شایستگی و حق انتخاب) با رفتارشغلی کارکنان دانشگاه محقق اردبیلی رابطه معنی داری دارد.