در دو دهه گذشته، دیدن آثار زیان باری چون بالا رفتن دمای اتمسفر، تخریب زیست کره و آلودگی پسماندهای صنعتی از یک سو و کاسته شدن منابع از سویی دیگر، پژوهشگران و سیاست گذاران کشورهای توسعه یافته را به ایجاد دگرگونی در شیوه برنامه ریزی توسعه پایدار و مدیریت صحیح در کره زمین تشویق کرده است. با افزايش بدهي هاي زيست محيطي در اواسط دهه هفتاد ميلادي شركت ها ناگزير به افشاي زيان هاي وارد به محيط زيست شدند.
در همین راستا با توجه به رشد سریع شهرنشینی به نظر می رسد که باید راهکارهایی مناسب جهت کنترل و کاهش تاثیرات منفی ساخت وساز بر طبیعت ارائه شود. چرا که شهرها حدود 75 درصد از سرچشمه های طبیعی را مصرف می کنند و 80 درصد از ذخیره انرژی و حدود 75 درصد آلودگی کربن جهان را تولید می کنند.
سیاست گذاری، برنامه ریزی و سرمایه گذاری دولت ها در راستای تقویت فن آوری های مبتنی بر انرژی های تجدید پذیر، تولید محصولات سبز و آموزش نیروی انسانی از جمله الزاماتی است که برای دستیابی و تحقق توسعه پایدار می باشد و باید مورد توجه مسئولین قرار گیرد.