سازمان بعنوان ساختاري اجتماعي همواره مكاني براي آزمودن نظريه‌هاي متعدد در زمينه‌هاي مختلف بويژه مديريت بوده است. تغييرات چشمگيري كه پس از رنسانس در اروپا و آمريكا بوقوع پيوست، بستري مناسب براي شكل‌گيري غالب‌ترين پارادايم جامعه‌شناسي به نام كاركردگرايي در سازمان فراهم نمود. كاركردگرايي كه محصول علم جديد است، با رویکردی ماکیاولیسمی كسب قدرت به هر وسيله‌اي را توجيه مي‌كند و كليت سازمان را برتر از موجودیت افراد مي‌داند. در اين پژوهش سعي شده است جايگاه كاركردگرايي در مباني فلسفي تئوريهاي سازمان و مديريت مورد بررسي قرار گيرد. نخست مفاهيم مربوط به پارادايم كاركردگرايي و پيش‌فرضهاي هستي‌شناسي، انسان‌شناسي، معرفت‌شناسي و روش‌‌شناسي آن شرح داده مي‌شود. سپس تأثير كاركردگرايي بر تئوريهاي سازمان و مديريت تشريح مي‌گردد. در پايان براي پاسخ به اين پرسش كه آيا رويكردي كه فساد اداري را در سازمانها مطلوب مي‌داند، چون هدف وسيله را توجيه مي‌كند، مي‌تواند بشر را به سعادت برساند يا خير، بحثهاي تأمل‌برانگيزی مطرح مي‌شود.