مديريت محيطهاي آموزشي از دشوارترين و حساس ترين انواع مديريت در سازمان هاي عمومي و دولتي است . در سازمان هاي آموزشي به لحاظ نوع فعاليت، روش هاي اجرا و اهداف پيچيده آن، مديريت و رهبري آموزشي جايگاه ويژه اي را به خوداختصاص داده است علاوه بر اين مديران نقش حساس در رشد و بهبود کمّي و کيفيت برون دادها (دانش آموختگان ) دارند و هر چه کمّيت و کيفيت برون داد دانشگاه ها افزايش يابد، ارزش اقتصادي بيشتري ايجاد مي شود که اين در واقع همین کارآفريني می باشد.در دنياي درحال تحول امروز، كاميابي از آن جوامع و سازمانهايي است كه بين منابع كمياب و قابليتهاي مديريتي و كارآفريني منابع انساني خود رابطه معني داري برقرار سازد. به عبارتي ديگر جامعه و سازماني مي‌تواند در مسير توسعه، حركت روبه جلو و با شتابي داشته باشد كه با ايجاد بسترهاي لازم منابع انساني خود را به دانش و مهارت كارآفريني مولد تجهيز كند تا آنها با استفاده از اين توانمندي ارزشمند، ساير منابع جامعه و سازمان را به سوي ايجاد ارزش وحصول رشد و توسعه، مديريت و هدايت كنند.