مظاهر زيبايي طبيعي چون رودخانه ها، كوهها، تپه ها و مانند آنها هرچند مي توانند در بافت هاي شهرهاي امروزي جریان يابند وسر زندگي و حيات را به شهر عرضه كنند،اما متاسفانه بدون طرح رها شده اند. آنها نه تنها به عنوان نشانه های شهری بلكه مي توانند در قالب اكوسيستمي زنده و پويا ايفاي نقش نمايند،ساختار اكولوژيكي زيست – محيطي شهر ها را متعادل سازند و به خاطره ي ذهني بازديدكنندگان بدل شوند.خاطره هايي كه منجر به شكل گيري هويت جمعي شهروندان مي شوند و فاكتور مهم بازشناسي يك شهر محسوب مي شوند. در اين بين به نظر مي رسد استفاده از اصول طراحي منظر پايدار، راهكاري باشد كه معماري منظر را در رسيدن به اهداف فوق ياري مي نمايد. در اين بين به نظر مي رسد بهره گيري از اصول طراحي منظر پايدار در طراحي مناظر طبيعي مي تواند اين گستره هاي هويت ساز را به جايگاه والا و اصلي خود باز گرداند.