نور در فرهنگ ايراني همواره نمادي از عالم ملكوت و معنا بوده و از اين روي جايگاهي اساسي در هنر اسلامي دارد. هنر اسلامی عنصر نور را اساساً به عنوان تمثیلی از جلوه وجود مطلق به کار می‌گیرد. هنرمندان با آگاهي از نقش نور، همواره به بهره مندي از آن براي مفهوم بخشيدن به آثار خود برآمده اند. از جمله هنرهايي كه نور در آن به شكل زيبايي نمایان شده، هنر شيشه و به تبع آن قنديل بوده که به عنوان یکی از اشیای شیشه ای پرکاربرد در مساجد برای تأمین روشنایی کاربرد داشته است. اين پژوهش با مطالعه جايگاه نور در هنر اسلامي سعي در پاسخ به اين پرسش دارد كه مفهوم نور با توجه به تعريف آن در هنر اسلامی در قنديل هاي شيشه اي چگونه نمایان شده است؟ با مطالعه مفهوم نور در فلسفه اسلامي و از طرف ديگر مطالعه انواع گوناگون قنديل، فرم ساختاري و نحوه بكارگيري آن نتيجه حاکی از آن است كه برخلاف ساير وسايل روشنايي كه صرفاً به عنوان ابزاري جهت تأمين روشنايي به كار رفته اند، قنديل نه تنها وسيله اي جهت روشني بخشيدن به محيط اطراف خود بوده، در عين حال مفهومی معنوی، انديشه و فلسفه ارزشمندي را نيز به همراه دارد که نمایانگر والاترين موهبت ها يعني نور الهي شده است. همچنين كاربرد نقش اين چراغدان در ساير هنرهاي اسلامي همچون نگارگري، گچ بري و يا اشعار ادبي نيز مي تواند تأييدي بر كاربرد معنوي اين ظروف باشد.