هنر نگارگری در ایران از گذشته مورد توجه هنرمندان و هنردوستان بوده است و در ادوار مختلف شاخصه‌های مربوط به خود را داشته است، و هنرمندان بسیاری در زمینه نگارگری پروش یافته‌اند تا به این هنر بی بدیل خدمت کرده باشند. دوره تیموری یکی از درخشان‌ترین دوره‌های هنر اسلامی به شمار می‌رود. در این دوره هنر نگارگری مسیر تکامل خود را طی کرده است و عصر باشکوهی را در هنر نگارگری رقم زده است. شاخصه‌های نمادین در نگاره‌های دوره اسلامی تجلی روح هنری و سبک مکاتب ایرانی را منعکس می‌کند، و نمادگرایی را می‌توان ابزاری برای بیان تصویری آثار نگارگری ایرانی در نظر گرفت. پژوهش حاضر، به خوانش نگارگری‌های انتخابی از دوره تیموری بر پایه نمادشناسی و بر اساس طبقه‌بندی فرم، ترکیب‌بندی، نمادهای هندسی، مضامین اسطوره‌ای و عناصر تلفیقی در این نگاره‌ها پرداخته می‌شود. مسئله‌ای که در این پژوهش مطرح می‌شود این است نگارگران دوره تیموری چگونه در بازتاب اندیشه های خود چگونه از عناصر بصری استفاده کرده اند؟ این پژوهش از این رو حائز اهمیت است که نگارگر ایرانی در فضای نمادین به خلق و آفرینش آثار باشکوه می‌پردازد و پیوندی معنادار و بامفهوم در فضای چیدمان این آثار فراهم می سازد. روش این پژوهش توصیفی -تحلیلی می‌باشد؛ و از این رو در تلاش است که به معنای نمادین نگاره‌های دوره تیموری پرداخته شود و پرده از اسرار و رموز این نگاره‌ها در بستر حکمت ایرانی آشکار سازد. نتایج نشان می‌دهد؛ این نگاره‌ها بر خواسته از عقاید، اندیشه‌های عرفانی در دوره تیموری است، که نمایانگر هویت ایرانی و اسطوره‌ای است.